Met een vertraging van een uur kom ik op Schiphol aan, maar gelukkig ben ik op tijd. Vergezeld met De Dietler wordt nog even besloten een biertje te doen alvorens ik door de douane heen ga. Dit blijkt geen slimme zet, want 3 kwartier voor het boarden is de rij dusdanig lang voor de douane dat tijdig bij de gate aankomen in het geding lijkt te zijn. Met optimisme ga ik in de rij staan, echter wordt het optimisme na 40 minuten flink afgebroken aangezien ik op dat moment ergens halverwege sta. Ik besluit een beveiliger aan te spreken en geef aan dat ik over 5 minuten moet boarden. De man glimlacht, knikt begrijpend, haalt me er tussenuit en brengt me naar de scans. Ik bedank hem voor zijn begrip en actie en begin met strip-pokeren. Nadat het spel gespeeld is, begeef ik me met grote spoed naar de gate. Bij de gate aangekomen blijkt iedereen al in het toestel te zitten. Ik excuseer me voor de vertraging bij de medewerkers van Austrian Airlines. Ze hebben begrip voor de situatie en geven aan dat dat Schiphol kampt met personeelstekort en dat het niet aan mij ligt. Ik ben opgelucht, geef ze mijn ticket en laat mijn paspoort zien. Op het moment dat ik mijn paspoort wil terugnemen en door de slurf wil lopen om mijn seat op te zoeken wordt me gevraagd even te wachten. Ik zie dat de medewerker aandachtig naar mijn Pakistaanse visum kijkt. ‘Wat heeft u in Pakistan gedaan?‘, vraagt de dame indringend. Ik wil haar vraag serieus beantwoorden, maar op een of andere manier vertel ik haar lachend dat ik mijn lidmaatschap bij Al Qaeda hoogst persoonlijk heb opgezegd omdat mijn brief niet was aangekomen. Ik realiseer me dat deze domme en zeer ongepaste opmerking problemen kan veroorzaken en op het moment dat ik wil herstellen begint de vrouw te lachen. Ze retourneert mijn paspoort en wenst me een goede reis.
Met een vertraging van een kwartier kom ik aan in Wenen. Ik ben moe en ergens een beetje onrustig. Al lopend naar de gate voor de volgende vlucht naar Salzburg ben ik aan het analyzeren welke gedachten hebben geleid tot dit onrustige gevoel. Ik vind enkele aanwijzingen, maar geen concreet antwoord. Ik plof ergens op een bankje bij de gate en raak verzeild in diepe gedachten. Ik word uit de gedachte getrokken door een schelle stem die oproept tot boarden. Shit, ik ben ruim een uur van de planeet afgeweest. Ik neem afscheid van mijn gedachten en meng me in de rij. Eenmaal in het toestel besluit ik te mediteren. Ik word uit de meditatie gehaald door een glas water die op mijn been valt als gevolg van zware turbulentie. Ik kijk om me heen en zie gespannen gezichten. Dit wordt verergerd als het toestel een vreemde bocht maakt. Normaliter zou ik in paniek raken. Ik heb vliegangst. Nu niet. Ik ben totaal ontspannen en voel me verbonden. Ik zet mijn meditatie voort en kom weer uit bij de bron. Ondertussen is het toestel geland, kan er worden uitgestapt en ik begeef me in alle rust naar de bus die klaar staat om de passagiers naar de bagageclaim te brengen. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten op mijn koffer en sta met 10 minuten buiten. Mijn moeder staat klaar, we roken een sigaretje en besluiten de 2 uur durende reis naar Murau te vervolgen. Rond 1 uur snachts komen we aan in Murau. Ik ben thuis.
Na een nachtrust van ruim 13 uur doe ik de gordijnen open. Het is prachtig herfstweer. Ik gooi het balkon open en geniet van het uitzicht en merk dat mijn longen maar geen genoeg krijgen van de schone lucht. Ik kleed me vluchtig aan en loop naar het hotel van mijn ouders en besluit lekker niks te doen. In het hotel aangekomen besluit ik toch een beetje productief te zijn en ga een boek lezen op aanraden van een vriendin. Het boek is dermate interessant dat ik het in een ruk uitlees. Ik voel me daarna leeg. Zowel mentaal als fysiek. Het is inmiddels een uurtje of 19:00 en er staan wat mensen aan de bar. Ik sluit aan, drink een paar biertjes en leer de mensen aan de bar kennen. Het blijken lokale ondernemers te zijn en we kletsen wat af over business en gemaakte fouten. Het Muraurer bier gaat er overigens in als water en een van de lokale ondernemers stelt voor om wat te gaan drinken in de enige kroeg op de berg in de omgeving. Ik zeg volmondig ‘Joah’ en we gaan. In de bar aangekomen bestellen we een biertje. Halverwege het biertje merk ik dat de gesprekken moeizamer worden. Ik realiseer me dat het tijd is om op huis af te gaan. Ik merk op dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, want ik krijg een hand geschud en wordt bedankt voor de gezellige avond. Ik besluit mijn biertje in alle rust alleen op te drinken voordat ik opstap. Mijn gedachten beginnen weer af te dwalen, merk het op en maan mezelf weer tot bedaren en richt me op de bewuste energie. Op dat moment komt er een vrouw naast me zitten. Ze begint te kletsen in het Styrisch en ik klets in het Nederlands terug. Na een half uurtje kletsen merk ik dat mijn ‘ego-ik’ haar leuk vind. Ze is advocaat, reislustig, ambitieus, geschoold en knap. Haar intrigerende groene ogen houden me bezig en mijn ‘ego-ik’ blijft roepen dat ze leuk is. Ik bedank haar voor het gesprek, reken mijn en haar biertje af en ga er vandoor.
Ik wandel de berg af en geniet vollop van de sterren die in groten getale aanwezig zijn. Ondertussen groeit de dankbaarheid in mij. Ik denk aan al die mensen die me zo enorm veel hebben gebracht en laat een traan.