Het is maart 2014 en voel me al enige tijd niet lekker. Ik word geteisterd door vreemde pijnen, tal van vage lichamelijke sensaties en enorme vermoeidheidsaanvallen, resulterende in semi bedlegerigheid. Volgens de huisarts is er niets aan de hand, dus ik zet de bestaande levenswijze –enigszins vertraagd- vrolijk voort.
In de zomer van 2014 beland ik uit het ‘niets’ tweemaal op de spoedpost van het OLVG te Amsterdam. Na enig onderzoek kan er geen aantoonbare oorzaak worden gevonden. De vermoedens van artsen lopen uiteen. Het advies luidt; vervolgonderzoek op diverse terreinen. En dat aanvragen blijkt geen makkelijke klus, want hetgeen vastgesteld en bijbehorende informatie dient te worden doorgezet naar mijn huisarts. Het dagelijks contacteren van mijn huisarts resulteert constant in dezelfde berichtgeving; ‘We hebben nog niets van het ziekenhuis ontvangen’.