‘Welcome to American Airlines, your flight to Dallas Fort/Worth is confirmed’, zegt een automatische beantwoorder. Ik
hang op en ben blij. Mooi, de ticket is binnen en ik heb de laatst beschikbare seat. Ik open mijn mailbox en zie dat de flight schedule reeds binnen is. Even raak ik gefrustreerd en lichtelijk in paniek. Aankomst Londen Gatwick om 10:20 AM, vlucht naar Dallas vanaf Londen Heathrow om 1:15 PM. Alleen de reis van Gatwick naar Heathrow is ruim 1.5 uur. Opnieuw inchecken, door de douane heen duurt op z’n minst ook een 1.5 uur. Tenminste, als je Nomair heet. Ik regel een ticket bij National Express om van luchthaven naar luchthaven te reizen en besluit me niet meer druk te maken.
Op schiphol aangekomen verloopt het soepel. Fijn zo’n nieuw paspoort zonder reisstempels! Er worden geen vragen gesteld en mag de ambtelijke hokjes zo voorbij. Even ben ik vrolijk, totdat ik voor de gate sta. Ik laat m’n ticket zien en ik word weer apart genomen. Mijn eerdere reizen naar Pakistan, Verenigde Arabische Emiraten, meerdere malen in korte tijd reizen naar de Verenigde Staten, zijn kennelijk geregisteerd. Ik krijg weer een nagenoeg identieke vragenlijst zoals voorheen. De vragenlijst is dit keer echter wel groter en is aangevuld met extra vragen over het doel, de financiele middelen die je ter beschikking hebt, waar je verblijft en de achtergrond over degene bij wie je verblijft indien van toepassing. Met begrip en in alle rust vul ik de documenten in en retourneer ze. Ik passeer de detector en en mag direct boarden.
Aangekomen op London Gatwick, met een lichtelijke vertraging van 10 minuten, maak ik me met grote haast voort naar de bagage claim. Na 20 minuten te hebben gewacht raakt m’n geduld op. Ik spreek iemand van de luchthaven aan en vraag waar de bagage blijft. Op dat zelfde moment komen de koffers de band op rollen. Ik bedank de luchthavenmedewerker en loop naar de band toe om mijn koffers te arresteren. Voor het eerst in m’n leven pas ik de snelwandel toe en begeef me naar de uitgang van Gatwick. De bus staat voor de deur klaar en stap in. Na ruim een uur met de bus te hebben gereisd kom ik aan op Heathtrow. Ik heb nog 50 minuten voordat de vlucht gaat. Ik snelwandel naar de AA balie toe en draai opnieuw een ticket uit en check mijn bagage in. De dame aan de balie herrinert er mij met een lach nog even aan dat ik moet opschieten. Zeer attent. Op dat moment besluit ik het snelwandelen te beeindigen en maar te gaan hardlopen. Na 10 minuten te hebben gehardlopen kom ik als een van de laatste aan bij de gate. Ik geef m’n ticket af aan de gate-medewerker welke wordt gescanned en weer wordt teruggegeven. Ik loop door de detector en er eenmaal uitgekomen vragen 3 beveiligingsmedewerkers of ik wil meelopen naar een witte tafel in de hoek van de gate. Ik antwoord dat het geen probleem is. De medewerkers escorteren me naar de witte tafel en ondertussen merk ik dat de reeds zittende reizigers dit een interessant tafereel vinden.
Bij de witte tafel aangekomen wordt me gevraagd mijn kleren uit te doen. M’n boxershort mag aanblijven. Ik kijk achterom en zie een mannetje of 200 mij met, nog steeds, de nodige interesse volgt. Ik kijk de 3 mannen aan en word rood. Genant dit…. Ik trek de boel uit en mijn kleren worden nagekeken. In mijn ooghoeken zie ik dat enkele vrouwen beginnen te lachen. Ik moet ook lachen, maar tegelijkertijd schaam ik me voor deze vertoning. Wat moeten die mensen wel niet van me denken? Zie ik er zo afwijkend uit? Lijk ik -op een voor mij onbekende- terrorist? Waarom wordt ik er altijd tussenuit gehaald? Ik word uit de gedachte getrokken door de medewerker die tot tweemaal toe zegt dat ik de kleren weer aan mag doen. Ondertussen legt een andere beveiliger de laatste hand aan de detectie van mijn schoenen. Nadat ik mijn kleren heb aangetrokken wordt me de vraag gesteld of ze ook in m’n tas mogen kijken. ‘Suit your self‘, is mijn antwoord en ik kijk toe hoe ze m’n tas met inhoud, vooral bestaande uit wat boeken, op de witte tafel leeggooien. Met veel aandacht bladert een van de medewerkers een boek door. De beveiliger kijkt me vreemd aan, houdt het boek vast en vraagt wat dit is. Ik merk dat ik moe ben en dat dit een druppel is die de emmer, die kennelijk vol is, doet overlopen. Ik zeg tegen de beveiliger dat het een boek is en leg uit wat een boek is. Hierbij ga ik vooral in op het doel/functie van een boek. Tevens vraag ik hem of hij naar school is geweest. Ik kon me simpelweg niet voorstellen dat hij er nog nooit een had gezien. Er ontstaat wat gelach van medereizigers die mijn reactie mee hebben gekregen en de beveiliger verstart. ‘You can go now’, luidt zijn definitieve reactie. Ik pak m’n boeltje op en neem plaats tussen de overige wachtende reizigers om vervolgens te kunnen boarden.
Na een vlucht van ruim 13 uur is dan eindelijk de ‘touch down‘ in DFW. Moe, maar zeer opgewekt loop ik naar naar border security/customs om vervolgens mijn bagage te kunnen halen. Al lopende denk ik weer terug aan mijn laatste ervaring met customs. Krijg ik weer een ‘code red’? Mag ik weer naar de verhoorkamer? krijg ik weer zeer insinuerende opmerkingen naar m’n hoofd?. Met deze gedachten wordt de ervaring van Heathrow ruim 13 uur geleden weer opgeroepen en ik merk dat ik gefrustreerd raak. Eenmaal bij customs is de procedure niet anders dan ik gewend ben. Vingerafdrukje hier, vingerafdrukje daar, fotootje voor het archief en wat vragen. Geheel in tegenstelling tot de vorige keren is deze custom-ambtenaar vriendelijk. Hij glimlacht. Opeens kijkt de man mij doordringend aan en vraagt hoeveel mij het ticket heeft gekost. $ 1500,-, antwoord ik. De man fronst zijn wenkbrauwen en is verbaasd over de prijs. Duur vindt hij. Lachend vertel ik de man dat het goedkoop is in vergelijking tot de prijs voor een ticket in Nederland en voeg er aan toe dat mijn ouders hebben betaald. De man lacht en stempelt direct mijn paspoort af. ‘Have a pleasant stay and cherish your parents’ zegt de man. Ik bedank hem, wens hem een fijne dag en loop naar bagage claim en denk ondertussen aan mijn vader. Ik ben enkele minuten van hem vandaan. De koffers van vlucht AA78 liggen inmiddels op de band. Ik arresteer ze en loop direct naar de uitgang.
Buiten wordt ik opgevangen door de Texaanse warmte. Het is 41 graden en mijn lichaam werpt alle stress van zich af. Ik sluit mijn ogen en ervaar genot. Ik open mijn ogen en daar staat mijn vader met een te grote broek aan, een baseball petje op en een blikje rootbeer in z’n handen.
Ik ben thuis.
No ‘code red’.