Het is 10:15 AM als ik bij het metrostation Al Qusais wordt gedropped door mijn chauffeur. Ik kom drijfnat aan bij de metro. Niet omdat het regende, maar omdat ik 5 minuten moest lopen naar de metro met een brandende zon ad 41c op m’n smoel. En nota bene in driedelig pak ook nog. Ik houd mijn kaart voor de scanner, ren naar de vertrekkende metro en kan me nog net tussen de passagiers wurmen.
Ik vraag me ondertussen af hoezeer die douche van een half uur geleden zinvol was. Ook die goldcard is een leuke marketingtruc van de RTA bedenk ik me, aangezien ik nergens kan zitten. De coupé is werkelijk waar propvol en mijn rechterbeen is inmiddels half numb als gevolg van pressie van menselijk vlees.
Ik parkeer de frustratie, want ik voel me opgelucht en vrij.
Ik kan het nog steeds niet geloven. Heb ik het echt gedaan?
‘JA’, roept iets diep van binnen. Ik heb geen tijd meer om na te denken, omdat ik ondertussen op DFM (Dubai Financial Market) ben aangekomen en begeef me met spoed naar mijn meeting.
Na de 3 uur durende meeting ben ik gesloopt. Nepotisme, patronage, neoliberale redeneringen, de organisatie was ermee doordrenkt. Zoals zoveel andere organisaties. Normaliter maak ik me er druk om. Nu even niet. Het definitief afscheid nemen deze ochtend van mijn restant familie valt toch zwaar merk ik. Zwaar, omdat het mij confronteert met mijn eigen emotionele gesteldheid en gedrag in het verleden. Liefde is de oplossing, maar er zijn grenzen. Dat realiserende word ik overladen met verdriet en pijn. Wat mis ik haar verschrikkelijk. Waarom heb ik het niet eerder ingezien?
Ik sta midden op de Sheikh Zayed Road en laat de tranen stromen.
Het is 2:45 PM als mijn chauffeur me oppikt bij de Burj Khalifa.
“Where do you want to go?“, vraagt hij.
Ik inspecteer mijn tas en zie dat er sportkleding, 3 pakjes sigaretten, een fles water en een fles Gold label van Jan Wandelaar in zit.
“Drop me off in the desert“, antwoord ik. Ik kleed me in de auto om, steek vervolgens een sigaret op en raak in diepe gedachten verzeild.
Na ruim een uur word ik uit de gedachten getrokken door enerzijds de G500 die tegen het zand opbeukt en anderzijds het geratel van mijn chauffeur.
Het laatste wat ik opvang van zijn geratel is; ‘…phone’.
Ik kijk om me heen en zie uitsluitend woestijn.
“Right spot, I will go from here“, meld ik mijn chauffeur. Ik pak mijn rugtas en stap de auto uit.
“Call me before 5 PM, okay?’’, roept hij.
“Inshallah“, luidt mijn tweeledig antwoord en maak me uit de voeten.
Na een kilometer of 5 alleen te hebben gelopen in de woestijn stort ik in. Ik denk aan haar en mis haar vreselijk. Ik denk aan haar gezicht als ze me verliefd aankeek. Haar stralende ogen, haar intelligentie, haar bewustzijn, haar post-conventionele denkwijze, haar structurele benaderingen vanuit liefde, haar smaak, haar geur, haar humor, haar wil om dingen goed te doen, maar bovenal de momenten waarbij ze me toeliet tot haar ziel. En wat mis ik lieve Tobi. Ik hou nog altijd zo ontzettend veel van haar. Meer dan ooit besef ik me. Het gemis, maar ook de pijn die voortvloeit uit de door mij gemaakte fouten voelen nog altijd ondragelijk aan. Ze was het meest dierbare in mijn leven.
Ik laat mijn tranen vloeien zoals ze dat nog nooit eerder hebben gedaan en schreeuw het uit, maar de woestijn geeft geen gehoor. De gedachte dat ze heeft gekregen waar ze recht op heeft en de hoop dat ze gelukkig is maakt me rustig.
Ik schenk een glas whisky in, steek een sigaret op en laat de harde stilte van de woestijn en de brandende zon op mij inwerken. En terwijl ik zielsalleen in de woestijn zit vind ik geluk tussen mijn leegte, pijn en verdriet. De krachtige, rauwe kaalheid en leegte van de uitgestrekte vlaktes en imposante zandduinen zorgen voor een enorm gevoel van verbondenheid met de natuur en ik voel mijn essentie. Ik raak vervuld van dankbaarheid en geniet.
Na 4 glazen whiskey besluit ik mijn chauffeur te bellen en pak mijn mobiele telefoon. De batterij blijkt leeg. Ik draai mij 180 graden om en gooi de telefoon zo ver mogelijk weg. Ik zet mijn mp3-speler aan en mijn koptelefoon op.
Ik kies een richting op gevoel en besluit ergens in deze godvergeten woestijn, onder begeleiding van Filter, gewoon maar te te lopen, niet wetende waar ik zal eindigen.
Net zoals in het echte leven.