Het is december 2006 wanneer ik voor het eerst naar Pakistan moet afreizen. Na onderzoek inzake voorkeur luchtvaartmaatschappij stel ik vast dat een vlucht met PIA alles behalve aan te bevelen is: de Europese luchtvaartautoriteit(en) maken duidelijk dat PIA in Europa blacklisted is vanwege het niet conformeren aan Europese luchtvaartstandaarden. Een reeks aan incidenten en fatalities worden hierbij aangehaald.
Net na mijn constateringen ontvang ik vanuit de Verenigde Staten de melding dat er een vlucht geboekt is van Dubai naar Lahore met PIA. Met man en macht, lichtelijk door paniek gedreven daar ik kamp met vliegangst, probeer ik vervolgens de boeking ongedaan te laten maken en een seat bij Emirates te bemachtigen. Het ongedaan maken van de boeking bij PIA blijkt echter onmogelijk. De laatste beschikbare seat via Emirates weet ik met grote opluchting wel te bemachtigen. Utter waste but better safe than sorry.
Geen fata morgana
Het is 10:15 AM als ik bij het metrostation Al Qusais wordt gedropped door mijn chauffeur. Ik kom drijfnat aan bij de metro. Niet omdat het regende, maar omdat ik 5 minuten moest lopen naar de metro met een brandende zon ad 41c op m’n smoel. En nota bene in driedelig pak ook nog. Ik houd mijn kaart voor de scanner, ren naar de vertrekkende metro en kan me nog net tussen de passagiers wurmen.
Ik vraag me ondertussen af hoezeer die douche van een half uur geleden zinvol was. Ook die goldcard is een leuke marketingtruc van de RTA bedenk ik me, aangezien ik nergens kan zitten. De coupé is werkelijk waar propvol en mijn rechterbeen is inmiddels half numb als gevolg van pressie van menselijk vlees.
Tussen hemel en aarde
Met een vertraging van een uur kom ik op Schiphol aan, maar gelukkig ben ik op tijd. Vergezeld met De Dietler wordt nog even besloten een biertje te doen alvorens ik door de douane heen ga. Dit blijkt geen slimme zet, want 3 kwartier voor het boarden is de rij dusdanig lang voor de douane dat tijdig bij de gate aankomen in het geding lijkt te zijn. Met optimisme ga ik in de rij staan, echter wordt het optimisme na 40 minuten flink afgebroken aangezien ik op dat moment ergens halverwege sta. Ik besluit een beveiliger aan te spreken en geef aan dat ik over 5 minuten moet boarden. De man glimlacht, knikt begrijpend, haalt me er tussenuit en brengt me naar de scans. Ik bedank hem voor zijn begrip en actie en begin met strip-pokeren. Nadat het spel gespeeld is, begeef ik me met grote spoed naar de gate. Bij de gate aangekomen blijkt iedereen al in het toestel te zitten. Ik excuseer me voor de vertraging bij de medewerkers van Austrian Airlines. Ze hebben begrip voor de situatie en geven aan dat dat Schiphol kampt met personeelstekort en dat het niet aan mij ligt. Ik ben opgelucht, geef ze mijn ticket en laat mijn paspoort zien.
No Code red
‘Welcome to American Airlines, your flight to Dallas Fort/Worth is confirmed’, zegt een automatische beantwoorder. Ik
hang op en ben blij. Mooi, de ticket is binnen en ik heb de laatst beschikbare seat. Ik open mijn mailbox en zie dat de flight schedule reeds binnen is. Even raak ik gefrustreerd en lichtelijk in paniek. Aankomst Londen Gatwick om 10:20 AM, vlucht naar Dallas vanaf Londen Heathrow om 1:15 PM. Alleen de reis van Gatwick naar Heathrow is ruim 1.5 uur. Opnieuw inchecken, door de douane heen duurt op z’n minst ook een 1.5 uur. Tenminste, als je Nomair heet. Ik regel een ticket bij National Express om van luchthaven naar luchthaven te reizen en besluit me niet meer druk te maken.