Is er sprake van dwangmatig twijfelen over een partner en samenhangende keuzes? Dan noemen we dit R-OCD. Kan je niet meer mee met het tempo van deze maatschappij, heb je existentiële vragen waar je niet uitkomt en ben je langer dan twee weken somber? Het predicaat ‘depressie’ volgt al snel. Veel psychologen zijn ijzersterk in het toekennen van ‘stoornissen’. Overwegend wordt ‘psychische problematiek’ neopositivistisch benaderd, ofwel enkel hetgeen aanvaarden wat zintuiglijk waargenomen en vastgesteld kan worden. Het toekennen van een transcendentale betekenis blijft veelal uit, resulterend in nog grotere problematiek mijns inzien. Te denken valt aan ‘patiënten’ die zich volledig met hetgeen vastgesteld identificeren, als zodanig handelen en met ‘cognitieve trucjes’ feitelijk de symptomen trachten te beheersen c.q te onderdrukken waardoor werkelijke duurzame conversie vaak uitblijft. Terug naar de kern; ik ben van mening dat iets als R-OCD niet bestaat. Het is gewoon geen statische entiteit welke binnen een persoon leeft, en dus mag dat naar mijn idee ook niet zo worden betiteld. De kenmerken zoals die worden weergegeven zijn voorts slechts symptomen die veeleer verband houden met een ´onbegrepen´ onderliggend probleem, waar beperkt aandacht aan wordt geschonken.